Στους μαθητές μου της Α’ Λυκείου συνηθίζω να διαβάζω ένα παραμύθι με τίτλο «ΤΑ ΔΕΚΑΝΙΚΙΑ», από την υπέροχη και ανεκτίμητη συλλογή παραμυθιών από όλον τον κόσμο της Λιλής Λαμπρέλλη (2013: 31-36). Σε αυτό το απόσταγμα γνήσιας σοφίας ένας βασιλιάς μένει ανάπηρος μετά από ένα ατύχημα. Δεν πρόκειται να ξαναπερπατήσει και καταδικάζει και τους υπηκόους του να τον μιμηθούν με την επιβολή νόμου που ο ίδιος θέσπισε.
Από τότε οι κάτοικοι της περιοχής περπατούσαν με δεκανίκια, μιμούμενοι τον βασιλιά τους που φαίνεται να ικανοποιείται από το θέαμα. Όλοι πια ήταν ίδιοι. Όλοι εκτός από έναν! Τον γέροντα που ήρθε από τα βουνά. Που περπατούσε στα δυο του πόδια. Που δεν ξέμαθε να περπατάει, γιατί απλά δεν ακολούθησε τον νόμο. Τους κάλεσε να περπατήσουν πάλι σαν και πρώτα. Ο Βασιλιάς είχε πεθάνει. Δεν είχαν τίποτε να φοβούνται πια.
Μάταια οι κάτοικοι προσπάθησαν να σταθούν στα πόδια τους. Είχαν πια ατροφήσει! Κι όταν μια ομάδα έμαθε μετά από επίπονες προσπάθειες να περπατά, ο νόμος ήταν αμείλικτος. Ο γέροντας και οι νεαροί που τόλμησαν να κυκλοφορήσουν χωρίς στηρίγματα καταδικάστηκαν σε θάνατο. Και οι άνθρωποι της πολιτείας δεν ξαναστάθηκαν ποτέ στα πόδια τους. Και όλοι είχαν να διηγούνται έναν μύθο : πώς κάποτε κάποιοι περπατούσαν « με το σώμα στητό και τα χέρια ελεύθερα».
Τον τελευταίο καιρό έχω αρχίσει να διερωτώμαι αν έχουμε περιέλθει και εμείς σε αυτήν την κατάσταση. Αν με όχημα «τον νόμο» θα ξεχάσουμε σιγά σιγά ελέω πανδημίας να περπατάμε ελεύθεροι.Αν θα αποκτήσουμε πατερίτσες και θα απαγορεύεται η οποιαδήποτε προσπάθεια να σταθούμε στο ύψος μας. Στο ύψος που ταιριάζει στο είδος μας και στον πολιτισμό μας.
Βρισκόμαστε όλοι θεατές – άλλοι ενεργητικοί και άλλοι παθητικοί- σε ένα θέαμα που φαίνεται ότι δεν το επιλέξαμε. Ή μήπως το επιλέξαμε; Γιατί η αδιαφορία ή η παθητικότητα αποτελεί συναίνεση. Και η συναίνεση σημαίνει αποδοχή και συνενοχή.
Μήπως πάλι ο φόβος μας παρέλυσε τα πόδια; Μήπως μας παρέλυσε και το νου; Γιατί κλείνουμε τα μάτια σε αυτό που είναι τόσο κοντά μας; Αισθανόμαστε σίγουρα μια απειλή. Είναι ο ιος. Αυτός που από πέρυσι μας τόνισαν ότι είναι ο αόρατος εχθρός. Για να μπορεί ο ορατός να δουλεύει υποχθόνια, χέρι χέρι με τα μέσα ενημέρωσης . Για να τρομοκρατεί και να διχάζει.
Περιμένω τον γέροντα. Δεν ξέρω πότε και από πού θα έρθει. Δεν ξέρω αν θα μπορέσει να μας διδάξει να περπατάμε ελεύθεροι ξανά. Να μας θυμίσει ότι οι νόμοι είναι για να μας προστατεύουν κι όχι να μας απειλούν, ότι το παρελθόν μάς έχει διδάξει ότι τα εγκλήματα δεν πρέπει να επαναλαμβάνονται και ότι ο σεβασμός στα ανθρώπινα δικαιώματα είναι η δικλείδα ασφαλείας όλων μας.
Ο εχθρός δεν είναι ο συνάνθρωπός μας. Αρρωστος ή υγιής είναι ο φίλος μας, ο συμμαθητής μας, ο συνάδελφός μας. Εμβολιασμένος ή μη είναι ο ίδιος που με χαρά χαιρετούσαμε στο δρόμο. Αυτά κανένας ιός δεν μπορεί να τα αλλάξει. Κι ας έχουμε οδηγό μας αυτό που σκέφτηκε ο γέροντας , όταν εκδιώχθηκε από το χωριό γιατί υποστήριξε το αυτονόητο : « …όταν κάποιος είναι σκλάβος μιας ανημπόριας ανύπαρκτης για τόσο πολύ καιρό, δεν μπορεί να γίνει ελεύθερος από τη μια στιγμή στην άλλη . Θα πληγωθεί . Γιατί η τόλμη δεν αρκεί. . Χρειάζεται και υπομονή και επιμονή και πειθαρχία η ελευθερία. Και κανένας δεν μπορεί να σου την επιβάλει , αν βαθιά μέσα σου δεν την λαχταράς»( Λαμπρέλλη, 2013: 33-34).
Υγεία και ευθυκρίσια σε όλους !
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου